نگاهی به آلبوم بزرگ Vol. 2

پیش زمینه

بعد از مستند از زیرزمین تا بام طهران - قسمت زدبازی دو عضو پایه که بیت پرودوسر گروه بودن (مهراد و علیرضا) بدلیل صحبت های حاشیه ای مستند مشکلی بوجود آمد و این مسئله تا جایی بالا گرفت که گروه از هم پاشید.

بعد از مدتی ویلسون پایگذار گروه زدبازی بعد از 9 سال اعلام بازگشت به هیپ هاپ کرد و خبر انتشار آلبومی به نام "بزرگ" به همراهی هیدن را در صفحه اینستاگرام اش منتشر کرد.

پس از چند ماه انتظار این آلبوم بصورت اختصاصی در وبسایت رادیو جوان بی سروصدا پخش شد

اما سر ساعت انتشار تمام وبسایت ها اقدام به دانلود پخش این آلبوم در وبسایت خودشان کردند

یک اتفاق قریب الوقوع برای وبسایت های پخش موزیک ایران پیش اومد و تقریبا تمام سایت های مطرح در چند ساعت اول از ترافیک شدید بالا نمی اومدن!!

در لحظات اول پخش آلبوم موج عجیب و غریبی در صفحات اجتماعی راه افتاد

اما بعد از چند ساعت نظر بسیاری از مخاطبان برگشت و عده ای دیگر پای آلبوم و هنرمندشان ایستادند و با تغییرات ژانر کاری ویلسون کنار آمدند.

نقد

به اجبار جور دیگه ای نقد رو شروع میکنم با کمی حاشیه !

زدبازی بعد از پخش آلبوم "زاخارنامه" مشخص بود که کم حرف شده و فقط دنبال ثبت خودش هست

با ساخت مستند و کنسرت گذاشتن و... فقط گروه ثبت میشد و رفته رفته خود اعضاء بستر این جدایی رو فراهم کردن و فکر میکنم یک روز دوباره به زدبازی برگردن.

و اما این بستر چه بود؟ ویلسون صفحه اینستاگرام درست کرد و مدام پست میذاشت و بستر بازگشتش رو آماده کرد. جی جی هم با (خلسه-لیتو و..) همکاری میکرد و فضای کار خودش رو به سمت دیگه ای جدا از "زدبازی" میبرد که با اثر ضعیف "سخت میگذره" فریاد زد که کار ما فعلا زیر اسم زدبازی نیست.

خواستم بگم کمی به سیاست های هوشمندانه هنرمندانمون دقت داشته باشیم و جالبه که بدونم تا اتومات موتور ذهنمون با مسائل بازی کنه و بهتر بتونیم از این پس خودمون از اتفاقاتی که میفته اتفاقات آینده رپرها رو کمی پیش بینی کنیم.

بگذریم..

اسم آلبوم و حتی گروه "بزرگ" انتخاب شده و دلیل واضح اینه که هیدن و ویلسون خواستن با این اسم جوابی دندان شکن به آلبوم "پیر شدیم ولی بزرگ نه بدن" که توسط اعضای دیگه ی گروه منتشر شده بدن.

نقطه قوت آلبوم آهنگسازی ها هستش که برمیگرده به اختلاف اصلی گروه که سر آهنگسازی بود و هیدن خواسته اثبات کنه که میتونه آهنگسازی فراتر از جی جی باشه و واقعا هم سنگ تموم گذاشته

ساخت 19 تراک با ریزه کاری در هر ثانیه آهنگ ها کار بسیار دشواری بود که توی این مدت زمان کم تقریبا ساختش غیر ممکن بود.

نقطه قوت دیگه آلبوم استفاده صحیح صدای هیدن و هنرمند مهمان مثل تارا بود

صدای ویلسون هم به شدت تو ذوق میزد و جدا از اینکه بیت ها برعکس بقیه خواننده های مشترک آلبوم به صدای ویلسون نمیخوردن و بیتشر تو ذوق میزد تا اینکه سوار بیت باشه

ویسون که بعد از 9 سال سکوت صداش تغییر کرده بود و استفاده از آتوتیون در جاهایی از آلبوم واقعا شخص دیگه ای شده بود که با فلوی کـــش دار امریکای شمالی ترکیب شده بود و این فلو هم به صدای ویلسون نمیخورد و به کل ویلسون عملکرد ضعیفی در زمینه های زیادی در این آلبوم داشت که جلوتر بهش میپردازیم

ریسک بجا و درست هیدن برای معرفی سبک جدیدی که هیپ هاپ مین استریم (تجاری) دنیا داره به این جهت میره و اتفاقا توی ایران این ژانر رو کم داشتیم اما اگر مثل امریکا زیاد بشه دیگه نمیشه جمعش کرد و فاتحه ی رپ خونده میشه دقیقا مثل هیپ هاپ مین استریم امریکا.

این آلبوم رنگ اصلیش شبیه به آلبوم هایی برای ایجاد سرگرمی و دل مشغولی هست و برای مقابله با این چالش که همیشه با اعضای زدبازی بوده ویلسون در صفحه اینستاگرامش اعلام میکنه که این آلبوم در مورد "امید داشتن" هست.

اما آلبوم از پس حرفی که قراره بزنه برنمیاد و بیشتر جای اینکه به هدفش بپردازه ازش فرار میکنه

گاهی با زبان ناعامیانه با کلماتی مثل بوستان و گل میخواد مخاطب رو امیدوار کنه و گاهی از این میگه که دنبال اثری بی اعتراض و بی قافیه هستم و ممکنه حتی لوس بشه آلبومم اما شاید بشه که کسی رو هم کمک کنه!!

برعکس پیشینه ویلسون که واقعا از اولین رپرهایی بود که از "هیچ چیز" در موضوع "همه چیز" در می آورد و باعث میشد مخاطب با چیزی که اصلا آشنایی نداشت ارتباط برقرار کنه (منفی یا مثبت یا...) اینبار بعد از 9سال دوری از رپ نمیتونه جذابیت قلم خودش رو داشته باشه و از موضوعی مثل "هدف" دست و پا شکسته و کاملا "غیر زندگی" صحبت میکنه و بسیاری از سخنان آلبوم جدا از زندگی واقعی و حتی هدف آلبومه.

و عجیب ترین اتفاق در این مجموعه این هست که ویلسون جدید به کل ویلسون قدیم رو زیرسوال برده

یعنی کسی که تقریبا پدر گنگستا رپ ایران نام برده میشد بدون مطاعه در مورد خرده فرهنگ هیپ هاپ وارد این سبک موسیقی شد و پیشرفت کرد و بعد از سالها برگشت و هرچه گفته بود رو پسگرفت و قطعا ویلسون جدید اخته از هیپ هاپ واقعی هستش و با زبانی شعاری از امیدواری سرخوش بدون راه حل دم میزنه و میگه چشماتون رو ببندید خوش باشید! دقیقا مقابل هیپ هاپ می ایسته و ویلسون قبلی رو کاملا زیر سوال میبره

و از همه بدتر

بدون ایـــــهام و قافیه ی خاصی باشه / همچین چیزی باید خیلی لوس و عادی باشه (ویلسون - بزرگ)

ویلسون قدیم بدون شک کسی بود که 2 وزن و قافیه ای نوشتن رو وارد رپ پارسی کرد و بعد از اون تمام آثار تک قافیه ای از دفتر بزرگان رپ پارسی ذوب شدن و پس از اون هرکسی نتونست ادعای نوشتن رپ کنه چرا که نوشتن متن ها مشکل تر و حرفه ای تر شده بود. اما امروز ویلسون جدید تمام وزن ها را دور ریخته و با زبان حرف زدن اش روی بیت میخواند.

یک هوشمندی ریز اما کاری در آلبوم وجود داشت اینکه آلبوم بیشتر از یک جلد هست

اما هنرمند برای اینکه در سیستم ایران آلبوم های چند جلده هنوز جا نیفتاده اول "جلد 2" رو منتشر میکنه تا همه منتظر "جلد 1" باشن.

معمولا توی خرده فرهنگ هیپ هاپ در مورد همه چیز صحبت میشه اما رپرهای ایرانی بیشتر احساسشون شبیه به خواننده های سبک پاپ هست برای مثال ویلسون بعد از 9 سال حرفی در مورد نبودنش نمیزنه و اشاراتی به دیس هایی که درنبودش بهش شد نمیکنه و از معدود اشارات اش به آهنگ های گذشته ش این بود که "نگاها رو منو تو بود الان فقط رو منه!!" واقعا عجیبه البته این نپرداختن به مسائل ایراد نیست و هرکسی آزاده از هرچیزی که دوست داره بخونه

در کل آلبوم از نظر رپ فوق العاده ضعیف بود و اگر قرار باشه در مورد راک و گوشه های گوشنواز دیگه ش صحبت بشه شاید من در حال حاضر تخصص چندانی نداشته باشم و در نقد اشتباه کنم

اما واقعا رپ موجود در آلبوم به شدت ضعیف و حتی ادایی بود و زندگی و تکنیک هیچ کدوم درش وجود نداشت. شاید چرک نویس های اشعار قدیمی ویلسون به این شدت ضعیف نبود

موضوعات دور از بحث اصلی آلبوم مثل آهنگهای "گل آقا" و "ال و ال" توی آلبوم بود که برعکس گفته خود هنرمندان درمورد سوژه اصلی آلبوم نبود و بی رحمانه س که بخوایم به گنگ ضعیف و بی وزن جدید ویلسون بپردازیم 

چرا که فکر میکنم تا همین اندازه هم گفتیم خیلی ها از ما ناراحت میشن اما واقعا این گنگ و دیس نبود

به جمشید بگو به فرشید بگه کسی ماشینو خط نندازه!!

ویلسون یکی از اسطوره های بسیاری از ما قدیمی شنونده های رپه و اگر یک رپر 0 بود شاید میشد گفت جای پیشرفت داره اما این پسرفت و عقب گرد اصلا در حد سامان کرامتی (ویلسون) نبود که حتی از پس دیس "گل آقا" هم بر نیومد.

امیدوارم رپرهامون راه خودشون رو پیدا کنن و اگر میخوان فلوهای کــشدار رپ مین استریم رپ امریکا رو استفاده کنن کمی نرم تر این کارو انجام بدن تا پرونده گذشتوشون با فلو های سخت تر آسیب نبینه و از همه مهم تر روی نکته های دیگه آلبوم کار کنن و فقط به بیت و موضوع اکتفا نکنن.

ممنون که وقت گذاشتید

نوشته آرین کبیری www.instagram.com/ariyankabiri